آیین‌نامه‌ی ایمنی سیستم اتصال به زمین (ارتینگ) – فصل یازدهم
در فصل گذشته به بررسی اتصال به زمین تجهیزات تولید برق پرداختیم. حال در این فصل اتصال به زمین خطوط هوایی را مورد بررسی قرار می‌دهیم.
فصل یازدهم – اتصال به زمین خطوط هوایی
ماده ۱۴۵- اتصال به زمین سازه‌های مشبک (دکل‌ها)، تیرهای فلزی و تیرهای بتونی نگهدارنده خطوط هوایی از طریق تماس آنها با زمین باید انجام شود.
ماده ۱۴۶- در مناطقی که مقاومت ویژه خاک آنها بالاست، اتصال به زمین هوایی که به مقر تکیه‌گاه متصل است و در انتها تغذیه به نول وصل می‌شوند مناسب بوده و تاحدودی حفاظت در برابر رعد و برق را نیز تأمین می‌کند.
ماده ۱۴۷- دکل‌های فولادی ابتدای خطوط انتقال نیرو به سیستم اتصال زمین اصلی ایستگاه وصل می‌شوند.
ماده ۱۴۸- در مواردی که مقره‌ها به تیری از جنس غیر رسانا یا بازوهای افقی غیر رسانا که به تیر وصل است، متصل شوند، حذف همبندی قسمت‌های فلزی بالای تیر باعث تحمل ولتاژ ضربه‌ای بیشتری خواهد شد و در این حال احتمال خرابی ناشی از جرقه فاز به فاز کاهش می‌یابد.
ماده ۱۴۹- در مواردی که تجهیزاتی مانند ترانسفورماتورها، کلید هایی با قطع و وصل مکانیکی یا سر کابل‌ها روی یک تیر پلاستیکی تقویت شده یا چوبی نصب شده باشند.
مقاومت در برابر ولتاژ ضربه وارد شده از طریق تیر کاهش می‌یابد و بنابراین قسمت‌های فلزی روی تیر باید با یکدیگر همبندی شده و به زمین اتصال داده شوند.
ماده ۱۵۰- مقره‌های مهار باید روی مهار تیر نصب شوند.
ماده ۱۵۱- هیچ بخشی از مقره نباید در ارتفاعی کمتر از سه متری بالای زمین قرار گیرد و لازم است که تا حد امکان بالاتر نصب شود، اما مقره باید طوری استقرار یابد که قسمت زیرین آن هیچ تماسی با سیم مها در بالا و سیم فاز در تجهیزات برق دار نداشته باشد، حتی اگر یکی از آنها پاره، شکسته و یا شل شده باشد.
ماده ۱۵۲- براکت‌های فلزی متصل یا نزدیک به هریک از سازه‌های فلزی ساختمان یا قسمت‌های متصل به ساختمان که نگهدارنده سیم فاز هستند، باید به زمین متصل شوند، مگر آنکه اولاً سیم عایقدار باشد و ثانیاً توسط یک مقره نگهداشته شود.
ماده ۱۵۳- سیم اتصال به زمین هوایی که در بالای خطوط نیروی هوایی نصب می شود، علاوه براینکه مسیری برای برگشت اتصال زمین ایجاد می‌کند، در برابر صاعقه نیز تاحدودی حفاظت به وجود می‌آورد.
